
پودر قهوه عربیکا ویژه مدیوم
ویژگیهای محصول
قهوه عربیکا چیست؟ آیا عربیکا نام قهوه است؟ آیا ارتباطی به کلمه “عربی” دارد؟ همانطور که احتمالا میدانید، فقط یک گونه دانه قهوه نیست که کشت میشود.
یکی از چیزهایی که همه ما در مورد قهوه دوست داریم پیچیدگی آن است: تعداد به ظاهر بی پایانی از طعم ها، عطرها، بافت ها و حتی ویژگی های فیزیکی که قهوه می تواند داشته باشد.
در عین حال، فکر کردن به اینکه اکثر انواع مختلف دانههای قهوه چقدر شبیه هم هستند، حداقل از نظر ژنتیکی، جذاب است.در این مطلب، پیرامون دانه قهوه عربیکا، یکی از گونههای اصلی قهوه صحبت خواهیم کرد. در صورت علاقهمندی به تهیه این نوع قهوه، میتوانید از بخش خرید قهوه عربیکا بازدید کرده و با محصولات متنوع آن آشنا شوید.

قهوه عربیکا چیست؟
یکی از چیزهایی که همه ما در مورد قهوه دوست داریم پیچیدگی آن است: تعداد به ظاهر بی پایانی از طعم ها، عطرها، بافت ها و حتی ویژگی های فیزیکی که قهوه می تواند داشته باشد. در عین حال، فکر کردن به اینکه اکثر انواع مختلف دانههای قهوه چقدر شبیه هم هستند، حداقل از نظر ژنتیکی، جذاب است.
اگر بهدنبال یک طعم خاص و اصیل هستید، خرید قهوه از کافی استور میتواند نقطه آغاز یک تجربه جدید در دنیای قهوه باشد.
امروزه بیش از 100 گونه مختلف قهوه وجود دارد، با این حال، محبوب ترین آنها کافه عربیکا (همچنین به عنوان عربیکا شناخته می شود) و کافه کانفورا (روبوستا) هستند.
قهوه عربیکا (Coffea Arabica) در اتیوپی، از منطقه کافا، منشأ گرفته است. جایی که در قرن 15 کشف شد که به طور پراکنده در طبیعت رشد میکرد. از آنجا، از طریق یمن به بقیه جهان عرب گسترش یافت.
از میان این گیاهان اولیه، کشاورزان و پرورش دهندگان ده ها نوع قهوه عربیکا به طور گسترده کشت شده را انتخاب کرده و ایجاد کرده اند که هر کدام از نظر عملکرد و سازگاری با شرایط محلی منحصر به فرد هستند.
تا به امروز، کافه عربیکا یا به طور ساده “Arabica” گسترده ترین گونه است که 60-70٪ از تولید جهانی را تشکیل می دهد.
تاریخچه قهوه عربیکا
آزمایشهای ژنتیکی اخیر تأیید کردهاند که دانههای اصلی که از اتیوپی به یمن برده شدهاند مربوط به گونههای Bourbon و Typica بودهاند. از یمن، نوادگان بوربون و تایپیکا در سراسر جهان گسترش یافتند و پایه و اساس اکثر کشتهای مدرن قهوه عربیکا را تشکیل دادند.
در اواخر دهه 1600، درختان قهوه یمن را ترک کردند و به هند گسترش یافتند. این دانه ها باعث ایجاد مزارع قهوه در منطقه میسور (Mysore) شدند که در آن زمان به نام مالابار (Malabar) شناخته میشد. بنابراین، کشت گیاه قهوه به هند (مالابار)، اندونزی (جاوه) و حتی قاره آمریکا گسترش یافت.

نقش هلند در سرنوشت عربیکا و زیرگونه تایپیکا
شاخه تایپیکا احتمالاً زمانی از بوربون جدا شد که هلندیها در سالهای 1696 و 1699 دانههایی را از سواحل مالابار هند به باتاویا فرستادند که امروزه جاکارتا، پایتخت اندونزی نامیده میشود و در جزیره پرجمعیت جاوه قرار دارد.
هلندی ها در سال 1690 سعی کردند بذرهای یمن را مستقیماً به باتاویا وارد کنند، اما گیاهان حاصل در سال 1699 پس از زلزله از بین رفتند.
به عبارت دیگر، جداسازی شاخه تایپیکا و حرکت متعاقب آن در سراسر جهان احتمالاً از زمانی شروع شد که دانهها از هند به اندونزی آمدند، نه به طور مستقیم از یمن همانطور که اغلب گفته میشود.
از این گروه تایپیکا که به اندونزی رسیدند، یک گیاه قهوه منفرد در سال 1706 از جاوه به آمستردام برده شد و در باغهای گیاهشناسی کاشته شد.
این گیاه منفرد باعث پیدایش واریته تایپیکا (فقط یک گونه در میان بسیاری از گونه های گروه ژنتیکی تایپیکا) شد که در طول قرن 18 قاره آمریکا را فراگرفت.
روند پیشرفت قهوه عربیکا در جهان
در سال 1714، پس از امضای معاهده صلح اوترخت بین هلند و فرانسه، شهردار آمستردام یک گیاه قهوه را به پادشاه لوئیس چهاردهم پیشنهاد داد. در گلخانه Jardin des Plantes کاشته شد و به سرعت بذر تولید کرد (شوالیه و داگرون، 1928).
از هلند، گیاهان در سال 1719 در مسیرهای تجاری استعماری به گویان هلندی (سورینام کنونی) و سپس به کاین (گویان فرانسه) در سال 1722 و از آنجا به بخش شمالی برزیل در سال 1727 فرستاده شدند. بین سالهای 1760 و 1770 به جنوب برزیل رسید.
از پاریس، گیاهان در سال 1723 به مارتینیک در هند غربی فرستاده شدند. انگلیسی ها گونه تیپیکا را از مارتینیک به جامائیکا در سال 1730 بردند.
این گیاه در سال 1735 به سانتو دومینگو رسید. از سانتو دومینگو، بذرها در سال 1748 به کوبا فرستاده شدند. در ادامه نیز کاستاریکا (1779) و السالوادور (1840) بذرها را از کوبا دریافت کردند.
از برزیل، گونه تایپیکا به پرو و پاراگوئه نقل مکان کرد. در اواخر قرن هجدهم، کشت به کارائیب (کوبا، پورتوریکو، سانتو دومینگو)، مکزیک و کلمبیا و از آنجا در سراسر آمریکای مرکزی گسترش یافت (در سال 1740 در السالوادور کشت شد).
تا دهه 1940، اکثر مزارع قهوه در آمریکای مرکزی با تایپیکا کاشته میشدند. از آنجایی که این رقم هم کم بازده و هم بسیار مستعد ابتلا به بیماری های عمده قهوه است، به تدریج در قاره آمریکا با گونه های بوربون جایگزین شده است. اما هنوز به طور گسترده در پرو، جمهوری دومینیکن و جامائیکا کاشته می شود.

سرنوشت زیرگونه محبوب عربیکا: بوربون
دانستهها حاکی از آن هستند که فرانسویها سه بار در سالهای 1708، 1715 و 1718 سعی کردند این قهوه را از یمن به جزیره بوربون (لا رئونیون کنونی) ببرند.
مطالعات ژنتیکی اخیر این موضوع را تایید کرده است. فقط تعداد کمی از گیاهان در تلاش دوم و برخی در تلاش سوم موفق بودند. تا اواسط قرن نوزدهم، قهوه بوربون جزیره را ترک نکرد.
مبلغان فرانسوی معروف به Spiritans (از جماعت روح القدس) نقش عمده ای در انتشار بوربن در آفریقا داشتند. در سال 1841، اولین مأموریت در La Reunion آغاز شد.
از آنجا، یک مأموریت در زنگبار در سال 1859 آغاز شد. از زنگبار، یک مأموریت در سال 1862 در باگامویو (در تانزانیا ساحلی که در آن زمان تانگانیکا نامیده می شد)، دیگری در سنت آگوستین (کیکویو، کنیا) و دیگری در بورا (Taita Hills، کنیا) در سال 1893 آغاز شد. در هر یک از ماموریتها، دانههای قهوه با منشا La Réunion کاشته شدند.
از نهالهای “سنت آگوستین” برای کاشت در نواحی بزرگ ارتفاعات کنیا استفاده شد، در حالی که از نهال های باگامویو برای ایجاد چندین مزرعه در منطقه کلیمانجارو در سمت تانزانیا استفاده گردید.
نقش قاره آفریقا در گسترش زیرگونه بوربون
در سال 1930، یک ایستگاه تحقیقاتیِ تانزانیا در “لیامونگو” در نزدیکی “موشی”، برنامه رسمی پرورش قهوه را بر اساس روش ”انتخاب انبوه” از میان بهترین درختان مادر قهوه آغاز نمود.
انتخاب انبوه یا Mass selection، به این معنی است که گروهی از درختان بر اساس عملکرد برتر خود انتخاب می شوند، بذر این گیاهان را تولید انبوه میکنند تا نسل جدید تشکیل شود و سپس این فرآیند تکرار میگردد. این ایستگاه تحقیقاتی جد ایستگاه تحقیقاتی اصلی موسسه تحقیقات قهوه تانزانیا (TaCRI) امروزی است.
نهال های بورا در سال 1899 به یک نمایندگی فرانسوی دیگر در سنت آستین (نزدیک نایروبی) آورده شد و از آنجا بذرها بین مهاجرانی که مایل به کشت قهوه بودند توزیع گردید. درواقع این داستان منشأ آن چیزی است که به عنوان قهوه “French Mission” شناخته می شود.
نکته: بوربن برای اولین بار در سال 1860 در جنوب برزیل، در نزدیکی Campinas به قاره آمریکا برده شد. از آنجا نیز به شمال آمریکای مرکزی گسترش یافت.

انواع قهوه عربیکا
همانطور که میدانید عربیکا یکی از دو گونه اصلی قهوه است که در دنیا کشت میشود و در مناطق مختلفی کشت میشود، به خصوص در مناطق کوهستانی با آب و هوای سرد و مرطوب. قهوه عربیکا انواع مختلفی دارد که بسته به شرایط کشت و نحوه فرآوری، طعم و ویژگیهای متفاوتی پیدا میکند. در اینجا به برخی از انواع رایج قهوه عربیکا اشاره میکنم:
کاتوا (Catuai): این نوع قهوه در برزیل بسیار محبوب است و درختانی مقاوم به بیماریها دارد. طعم این قهوه معمولاً شیرین و متعادل است.
گیشا (Geisha): قهوه گیشا یکی از مشهورترین و گرانترین نوع از قهوههای عربیکا است که ابتدا در اتیوپی رشد کرد و اکنون در پاناما و کلمبیا نیز کشت میشود. طعم آن بهطور معمول شیرین، میوهای و گلی است و یکی از ویژگیهای آن عطر بسیار قوی است.
بوربون (Bourbon): قهوه بوربون یکی از قدیمیترین انواع قهوه است که در مناطق مختلفی کشت میشود، بهویژه در کلمبیا و برزیل. این نوع قهوه طعم ملایم و اسیدیته بالایی دارد.
کاتورا (Caturra): این نوع قهوه که در کلمبیا و برزیل کشت میشود، طعمی متعادل با اسیدیتهای تازه و کمی شیرینی دارد.
تیپیکا (Typica): این نوع قهوه پایه بسیاری از دیگر ارقام عربیکا است. طعم آن ملایم است و یکی از ویژگیهای آن این است که بهخوبی در انواع مختلف شرایط جوی رشد میکند.
ویلا ساسو (Villa Sarchi): این نوع قهوه در کاستاریکا تولید میشود و به دلیل طعم گلی و شیرینش شناخته شده است.

